Siobhan Roy, “Top/Bottom” energy en DA MOON

Een bescheiden bloemlezing

Mar 18, 2024

Goedemorgen! Sinds de laatste nieuwsbrief heb ik voor een schildercursus 60 uur lang naar twee gezichten gekeken. Soms ontmoette de modellen hun blik de mijne, gaapten ze, dan verzonken ze weer in hun vaste pose. In het Stedelijk Museum te Amsterdam opende dit weekend het grote retrospectief van kunstenaar Marina Abramović, die ooit met The Artist is Present (video voor een indruk) meer dan 750 uur individuele bezoekers recht aankeek. Nu mijn eigen blik weer is losgetrokken, de schilderijen bijna af, is het tijd om naar andere dingen te kijken. Daarom dit keer: een bloemlezing van tips! Om te kijken, luisteren of gruwelen.

- Julia Louis-Dreyfus (Elaine uit Seinfeld) die in haar podcast Wiser than me de New Yorkse mopperkont Fran Lebowitz interviewt. Ik slinger altijd een beetje in tussen Lebowitz heel irritant en heel leuk vinden. Kom toch op dat laatste uit. ‘The most relaxing thing to do in New York is to take a nap in your living room on your sofa at like six o’clock in the afternoon and sleep to the sounds of other people trapped in cabs.’

- De sterke podcast ‘Zij is van mij’ van de Telegraaf, waarin rechtbankverslaggever Saskia Belleman vrouwenmoord in Nederland onderzoekt. Zoals ik al even postte op Insta op internationale vrouwendag (altijd een goede aanleiding voor vrolijke statistieken): 4 procent van de moorden op mannen wordt gepleegd door hun (ex-)partner. Bij vrouwen is dat meer dan, jawel, 50 procent. De stevig geresearchde afleveringen gaan ook in op het feit dat media nog vrijwel altijd verslag doen van de moord op vrouwen als individuele casussen in de privésfeer. Alsof er geen sprake is van een raar (totaal gendered) patroon: ze noemen het een ‘relationeel conflict’ of gebruiken het potsierlijke eufemisme ‘crime passionnel’.

- Ik moest hierdoor weer denken aan dit interview vorig jaar in NRC, met taalwetenschapper Gosse Minnema. ‘Klopt het dat iemand minder geneigd is om de dader schuldig te vinden bij een passieve zinsconstructie, zoals ‘vrouw vermoord door man’ in plaats van ‘man vermoordt vrouw’?’

- De vlog ‘what i eat in a week in italy 🍝 (aka what my nonna cooks for me lol)’. Random? Ja. Verslavend soort content? Ook ja.

- Over eten gesproken, dit recept om cantuccini te maken, Italiaanse amandelkoekjes. Het was een lange winter, Daan en ik verlangden naar de cafeetjes waar we in Florence beschonken onze koekjes in zoete wijn doopten. Een Youtube short van de illustere ‘Pasta Queen’ hielp mee. Eigenlijk is de tip gewoon: probeer een eetherinnering die je dierbaar is (of een bord koekjes dat je inhaleerde) te herscheppen.

- Het artikel ‘The mother trap’ door Merve Emre, in de New Yorker afgelopen herfst. Een gezonde feministische beweging durft kritisch naar zichzelf te kijken. Dit artikel houdt een Amerikaans boek tegen het licht (en daarmee soortgelijke boeken) wat te gemakkelijk de worstelingen van moederschap (‘mom rage’) classificeert als puur het resultaat van het patriarchaat, kapitalisme en witte suprematie. Een interessante read over wat er verloren gaat wanneer we ons haasten richting slachtofferschap. (Jammer eigenlijk hoe conservatief beladen dat woord is geraakt, we zouden er iets aan hebben dat concept gewetensvoller en reflectiever te onderzoeken – misschien iets voor een latere nieuwsbrief!)

- Dit filmpje van een klein meisje dat tijdens een wandeling, overdonderd, de maan spot. Ik grom nu zelf soms zachtjes ‘look, DA MOON’.

- Heb je je absoluut nooit bekommerd om de Twilight reeks? Tóch het nieuwe 3-uur durende video-essay van Contrapoints over de vampiers kijken! (Lol.) Het gaat namelijk over zoveel meer dan vampiers. Over de origine van verlangen, “top/bottom” dynamieken, de curieuze relatie tussen onderdrukking en lust en waarom veel vrouwen (en mannen) likkebaardend dromen over verkracht of ontvoerd worden (spoiler: niet omdat ze letterlijk verkracht of ontvoerd willen worden). Youtube’s dark academia intellectueel Natalie Wynn legt via literatuur, psycho-analyse en prikkelende internet-speak wederom de lat van online gefilosofeer een stukje hoger. (Ze deed achttien maanden over het script; ik had zelf drie kijksessies nodig. Lurv.)

- Een tip die je niet wist dat zou komen: een goede fietsbel. Ik hou van fietsbellen, zo eentje met een klinkende ring, met een lange haal aanslingeren – niks mis met trekdop belletjes waar je je duim aan openhaalt, maar ik haat ze. Deze klassieker van de HEMA – voor een nostalgische €2,25 – kan ik persoonlijk aanraden. (Geen spon, just vibes.)

- De laatste tijd ben ik bang dat mensen zich niet langer het Koningslied uit 2013 herinneren, met de belangrijke songtekstwoorden ‘de dag die je wist dat zou komen.’ Een luisterlink om je geheugen op te frissen. Met mijn favoriete Youtube comment van de week: ‘de W van wat doe ik hier om 3 uur snachts.’

- Het smeuïg en scherp geschreven ‘Ferrari’s, horloges en Monets’ van Investico en De Groene Amsterdammer. Over de booming business van speculeren met kunst, brutalistische off-shore loodsen in Zwitserland en de Nederlandse Belastingdienst die erbij staat en ernaar kijkt, miljoenen in belastingen mislopend. Kunst verdwijnt zo als vermogen van de radar, én uit de musea. Terwijl ik het las dacht ik aan New York, waar ik menig galerie in liep en dacht: dit is een witwasschuur. (Het aantal beginnende ‘kunstenaars’ in een giga loft aan de Lower East Side met een ouderlijk startkapitaal van drie ton, die vervolgens hun nog natte debuutschilderijen van een streep op een doek verkopen aan netwerkkennissen voor six-figures… het komt veel voor.)

- Dit betoverende nieuwe schilderij van de 26-jarige Sasha Gordon:

- Ik las deze week dat baby’s in Gaza zo zijn uitgedroogd dat ze geen tranen meer hebben om te huilen. Ook las ik dat er in vier maanden meer kinderen zijn gestorven en vermoord in Gaza dan er de afgelopen vier jaar kinderen omkwamen door oorlogsconflict *wereldwijd*. Als het kan, geef wat aan de Nederlandse organisatie Plant een Olijfboom. Zij zijn al jaren actief middels een Palestina fonds; organiseren protesten, zamelen jassen, schoenen en geld in en sturen voedselpakketten en medische hulp naar families in Gaza. Doneren kan hier.

- Dit artikel in Trouw van afgelopen weekend legt goed uit wat de stand van zaken is aangaande de F-35 gevechtsvliegtuigonderdelen die de Nederlandse overheid wil blijven leveren aan Israël (voor nu moet het zich bij het vonnis van de rechter neerleggen, maar hoe voorkom je dat onderdelen via verkoop aan Amerika alsnog in Israël belanden?).

- Films die ik onlangs zag en goed vond: Anatomy of a Fall, Dumb Money, Much Ado About Nothing (1993), Broadway Danny Rose. En speciale shout out naar de dansscêne uit Poor Things.

- Het is alweer even gelee dat het laatste seizoen van Succession uitkwam en we Siobhan Roy zagen zegevieren als corporate matriarch (grapje, no spoilers). Toch, of juist daarom, is deze korte video over het doordachte camerawerk geweldig om te kijken. Wat een Shakespeareaans meesterwerk was het toch. Lees vooral ook de commentaarsectie van de video, waar mensen uit de vakgroep leuke inzichten delen. (Als je de serie nog niet hebt gekeken is vandaag overigens een perfecte dag om te beginnen.)

- Over Siobhan Roy gesproken, ik zag deze week actrice Sarah Snook het toneelstuk The Portrait of Dorian Gray uitvoeren in het Londonse Haymarket Theatre. Ze vertolkt alle 26 personages zelf (dat was geen typo). Het is zinderend, het is spectaculair, en de tekst van Oscar Wilde laat zich heerlijk slissen en lispelen in alle Britse accenten die ze zich meester maakte. Ik zal er geen gewoonte van maken om dingen in het buitenland te tippen, maar als het even kan: boek die tickets en Eurostar-trein.

- Een laatste tip: je ouders vragen wat hun aller vroegste herinnering is. Het kan het plafond boven hun kinderbedje zijn; een geur; een uitbrander op een zomerse dag; een bekende stem. Ik vroeg het mijn moeder een paar jaar geleden. Ze dacht lang na. Toen spon ze uit haar diepe geheugen het beeld van een klein meisje, drie of vier jaar, alleen thuis in een na-oorlogs arbeidershuisje te Amstelveen. Ze schuift het houten krukje tegen de kast, klimt erop, staat op haar tenen en legt haar oor voorzichtig tegen het gaas van de radiospeaker. Ze draait aan de knoppen: stilte, ruis, gekraak, dan: stemmen, gekraak, andere stemmen. Ze luistert ademloos. Het zijn de jaren vijftig. ‘Dat is mijn eerste herinnering,’ besluit mijn moeder. — Ik had het niet willen missen.

Dat was hem! Laat vooral in de commentaarsectie weten wat jij de afgelopen tijd mooi of interessant hebt gevonden – een kunstwerk, tweet, longread. Ik lees ze graag, en anderen vast ook.

Als je deze tips bloemlezing leuk vond, of mijn werk in het algemeen wilt steunen dan kan dat hier met een (bescheiden) donatie. Je bijdrage – bijvoorbeeld de prijs van een HEMA-fietsbel – helpt me onafhankelijk te blijven en tijd te steken in deze nieuwsbrief en mijn emancipatie-onderzoek achter de schermen. Dankjewel! <3

(Fietsbel) doneren

Vrijschrift

Discussion about this post